Zoals wij Rembrandt vandaag kennen – wereldberoemd en alom geliefd – zo is het zeker niet altijd geweest. Sterker nog, zijn faam begon pas ruim anderhalve eeuw geleden te groeien. Tot ca. 1840 gold Rembrandt als weliswaar een geniale schilder, maar ook als onbehouwen en onvolkomen. Dat beeld stamt uit het begin van de 18e eeuw maar bleef lang gehandhaafd. Het ging diametraal in tegen het heersende ideaal: een kunstenaar moest een intellectueel zijn, met een verheven visie op het mensdom en haar geschiedenis, ter verheffing van het volk.

Die visie werd dwingend uitgedragen op de kunstacademies en leidde er halverwege de 19e eeuw toe dat jonge, rebelse schilders gingen nadenken over de norm die hen werd opgedrongen. Een van de eersten was de Fransman Eugène Delacroix, die liever keek naar de meesters van kleur, licht en schaduw: Titiaan, Velazquez – en Rembrandt. Daarna volgden schilders als Charles Daubigny en Edgar Degas. Rembrandts etsen speelden bij die herleefde  belangstelling een grote rol.

In Nederland volgde de herleving een ander pad, daar was Rembrandt altijd geliefd gebleven, zij het als een outsider. Maar nu werd hij een nationale held, kreeg hij een standbeeld en vanaf 1885 een ereplek in het Rijksmuseum aan de Stadhouderskade. Hier inspireerde hij Van Gogh en andere jonge meesters.

Hoe de weg verliep naar de sterrenstatus van tegenwoordig, vertelt Jenny Reynaerts, senior conservator schilderijen 19e eeuw van het Rijksmuseum in Amsterdam. Zij studeerde kunstgeschiedenis in Utrecht en promoveerde in 2000 op het proefschrift ‘Het karakter onzer Hollandsche school. De Koninklijke Akademie van Beeldende Kunsten te Amsterdam, 1817-1870’.

Datum:     woensdag 30 oktober 2019
Tijd:          19.30 – 21.30 uur
Plaats:      Johanneskerk, Naarderstraat 5, Laren
Spreker:   Jenny Reynaerts